Oncoloog Manon Huizing. ‘Ik probeer elke patiënt waardigheid te geven.
Manon Huizing had haast die ochtend in maart. In plaats van te douchen, waste ze zich snel bij de wasbak. In de spiegel zag ze iets raars aan haar tepel. Ze belde haar collega, die net als zij oncoloog is in het Universitair Ziekenhuis Antwerpen, en ze deden dezelfde dag tests. Er kwam niks uit. Vorig jaar had ze een ‘goeie’ mammografie gehad, Huizing is 53 jaar.
Maar ze vertrouwde het niet, ze had te veel vrouwen met beginnende borstkanker gezien. Om zeker te zijn vroeg ze diezelfde week een collega om 17 blinde biopten te nemen (een hap uit het weefsel). „Zij zei: ‘Waar dan Manon? Er is niks te zien’. Ik zei: ‘Gewoon in en rond mijn borst waar de densere zone voelbaar is.’ Ik wilde het weten.”
En ja hoor, in elke biopt bleken lobulaire kankercellen te zitten. Die zijn onzichtbaar voor de scan. „Ik heb geschreeuwd en gehuild. En ik heb mijn beide borsten er meteen af laten halen. Dat heeft niet zo veel zin, maar ik wilde niet met één borst verder.”
Vandaag zit Manon Huizing in de tuin van haar huis in Baarn. Ze kijkt opgewekt en praat honderduit. „Ik voel me eigenlijk prima”, zegt ze. Hoe kan dat na drie chemokuren (er volgen nog vele), een operatie, 16 bestralingen en de schrik van haar leven? Ze lacht. „Ik werk niet! Dat scheelt veel energie.”
Lees hier het hele interview
