De palliatieve participatiesamenleving: gaat dat werken?

Palliatieve zorg heeft een traditie waarin informele zorg een belangrijke rol speelt. Meer informele zorg is ook één van de aspecten van de participatiesamenleving, die zich vanaf begin 2015 duidelijk begint af te tekenen. Hoe verhoudt dit streven zich tot de palliatieve zorg? Wat betekent (nog) meer informele zorg aan het levenseinde? Hoe kun je als patiënt in je kracht blijven als je zorg- en ondersteuningstaken verdeeld moeten worden over buren, vrijwilligers en (een scala aan) formele zorgverleners? Wat zou je als (in)formele zorgverleners rondom die patiënt moeten afspreken om de zorg zo goed mogelijk en zo min mogelijk belastend voor de patiënt te laten verlopen? Welke kwaliteiten vraagt het van mantelzorgers om zo’n wezenlijk aandeel te hebben in de zorg, zonder dat hun dierbare, alleen maar als patiënt wordt gezien en als mens op een zijspoor belandt? En welke kwaliteiten worden er van professionele hulpverleners gevraagd in deze ‘palliatieve participatiesamenleving’?
 

Lees verder en meld je hier aan