Doodspillen, doodswetten: ons klapstuk van progressie

Ooit belde iemand me op die mij helemaal niet moest hebben. Hij had het verkeerde nummer gekozen en schaamde zich daarvoor. „Bedankt voor de overlast”, zei hij. Die woorden heb ik toen lang bij me gedragen en ik heb ze regelmatig in stilte uitgesproken tegen de vrouw die me indertijd hevig deed lijden, waarvoor ik haar hoogst erkentelijk was.

Verliefd zijn is vanuit maatschappelijk oogpunt een plaag. Van liefdesverdriet kan je hart breken – in juni promoveerde een cardioloog daar nog op – en door emotionele afwezigheid ontstaat aanzienlijke economische schade. Was ik beleidsmaker, dan zou ik ertegen optreden. Ben je gewoon een mens, dan kun je al dat getob als iets dierbaars ervaren en als een zegening om te tellen. „Bedankt voor de overlast.” De oude woorden komen weer bij me boven nu ik het woord ‘last’ overal hoor noemen in verband met oud worden en ziek zijn.

Lees het hele artikel hier

2024 © Created by Postads. Alle rechten voorbehouden. | Cookies aanpassen